از راه های مرد شدنم مینویسم

روزایی که حس میکنم کم آوردم، به شبای سختی که تنهایی بدون حتی شناختن یه آدم آشنا تو جاده بودم . همون شبایی که یه وقتایی برفی بود، همون جاده هایی که با هر قدمی که روشون برمیداشتم خدارو شکر میکردم که هنوز لیز نخوردم و جاییم نشکسته. همون شبایی که تک و تنها بخاطر یه دسشویی رفتن از اتوبوس پیاده میشدم و تو تاریکی مطلق وسط جاده نمیدونستم کار درست اینه که کوله ی حاوی گوشی و لب تابمو بذارم تو اتوبوس یا با خودم ببرمش دسشویی . جاده ,همون شبایی منبع